Amokburrito
(English translation follows below)
Tegen zessen liep ik behangen met twee zware fietstassen en een rugzak zwetend van de fietsenwinkel naar het station om mijn lief J te ontmoeten, een wandeling van ongeveer 15 minuten. Het begon te dagen dat er iets loos was toen de derde politie-auto in burger met gillende sirenes voorbij stoof.
We hadden afgesproken bij Condesa, een fantastisch lekker Mexicaans tentje in het Hauptbahnhof. Condesa bevindt zich op perron 11, vlak bij de zuidelijke uitgang naar Seidlstrasse. Er liepen politieagenten met machinegeweren over het perron, en per Facebook had ik optimistisch gepost dat ik ondanks alle sirenes in orde was.
Terwijl we de eerste happen namen van onze burrito's, het nieuws bespraken, en via twitter meer probeerden te ontdekken, zagen we plots beweging. Een mensenmassa liep over het perron gehaast in onze richting (meer precies: richting uitgang). Iedereen, mijzelf incluis, was al nerveus, en nu raapte ik zo snel mogelijk mijn boeltje bij elkaar. De mensenmassa was inmiddels begonnen te rennen, en als er iets achter ze aan zat, wilde ik niet ontdekken wat precies.
De lange blonde man die achter ons zat, was ook nerveus, en raakte in paniek. Hij pakte zijn aktentas en maakte zijn weg naar een deurtje achterin de zaak. J, ook in paniek, volgde hem. Ik kon dus niet achterblijven en volgde hen naar wat ik hoopte dat een achteruitgang zou zijn.
Achter het deurtje zat het schoonmaakhok, met een enkel WC-hokje, en luttele seconden stond later ik samen met de lange Duitser en mijn vrouw in het toilet. Terwijl wij met onze rugzakken ongemakkelijk rond de WC-pot balanceerden, sloot de Duitser de deur en draaide de knip op slot. Hij jammerde (omdat hij zijn schuilhok moest delen?), en klopte op de muur, als om te testen of de muur kogelbestendig was.
De bedienden van de zaak klopten op de deur, en we maakten hem open. De sympatieke Venezolaan van de kassa was de koelbloedigste van ons, en had vlug de deuren op slot gedaan. Samen met de Spaanse jongedame van de keuken kwam ook hij schuilen in het schoonmaakhok. De Spaanse was erg geschrokken, en na een ongemakkelijke her-configuratie, mocht zij zitten op de WC-pot terwijl J, staand, haar troostte en stamelend herhaalde "o god, dit is gestoord". De Duitser probeerde per iPhone meer te ontdekken over de situatie, en vertelde ons de laatste onbevestigde geruchten. De Venezolaan beantwoordde de Condesa's telefoonlijn en gluurde af en toe door de deurspleet naar buiten. Ik probeerde, zonder veel success, een praatje aan te knopen om de sfeer te verlichten ("so, does this happen in Venezuela too?")
Mijn vriend en collega Julio volgt het nieuws nauwkeurig, en is begaan met de mensen. Zo werd ik vanochtend om 5:30 wakker van zijn berichtje of een van ons gisteren toevallig in de buurt van de zelfmoordaanslag in Ansbach was (ongeveer 200 km van Munchen vandaan). Op vrijdag, om 19:47, stuurde hij een berichtje. Of het goed met ons ging, en of hij iets aan de beveiliging van Google kon doorgeven.
Ik las dit berichtje, terwijl ik op een kratje Adelsholzener Apfelschorle zat, in een benauwd hokje zonder beluchting van anderhalve meter in het vierkant, samen met vier andere mensen, ongerust dat er nog een mogelijke schietpartij zou kunnen komen. Het was misschien voorbarig om te bevestigen dat ik 100% veilig was.
Na een tijdje overwogen we onze schuilplaats te verlaten. Bij groepsbeslissingen heeft de emotioneelste de overhand, en de lange Duitser herhaalde -zichtbaar angstig: "Zolang niemand ons ziet, doet niemand ons wat.", en dus bleven we nog een tijdje in onze sauna zitten, tussen de reinigingsmiddelen en reserveschorten.
Verontrustend lawaai bleef uit, en uiteindelijk verlieten we schoorvoetend ons hol. Buiten op het perron stonden wat medewerkers van de Deutsche Bahn te roken, terwijl andere gestrande reizigers onder een afdakje voor de miezerregen schuilden. Het perron was verderop in de richting van de stationshal versperd door zwaarbewapende politieagenten. Een railbeamte klopte op de deur: of ze een stoel kon lenen voor een oudere, ook gestrande dame. Mijn half opgegeten burrito lag nog op tafel, en ik heb hem maar opgegeten.
Uiteindelijk kwamen er tegen 22:30 agenten (militairen?) in camouflagekleding, allen met machinegeweren, die het perron nog degelijker versperden met lint, pal naast het restaurant. Met vuurwapens op slechts een paar meter afstand voel ik me bepaald minder veilig, en dat was de aanleiding om naar huis te lopen. Het was behoorlijk druk op straat, naar ik aanneem omdat lopen voor vele anderen ook de enige optie was. Op weg naar huis kwam ik zelfs wat collega’s tegen, op de terugweg van ons zomerkantoorfeest.
De politie van Munchen heeft de gehele stad in een uur of wat compleet lamgelegd, wat een indrukwekkende prestatie is, en onderdeel daarvan was de ontruiming van het hoofdstation, maar voor ons werkte dat averrechts. Als iedereen al weet van schietpartijen via hun smartphone, dan hoeft maar een iemand te gaan rennen, en dan slaat de paniek in de pan. De verwarde berichten over schutters bij Stachus (vlak bij het station), alsmede het advies om de straten te mijden hielpen ons ook niet. Als ik dit ooit nog een keer meemaak, (ik hoop van niet) zal ik me verre houden van mensenmassa's.
Amok burrito
It was around six o’clock. I was sweaty and strapped with two heavy bike panniers and a backpack, going from the bicycle store to the main station, a 15 minute walk, to encounter J., my love. I started to suspect something was amiss when the third unmarked police car sped by with sirens screaming.
My wife was arriving by train, and we were to meet at Condesa, the marvelous Mexican fast-food restaurant at the main station, just next to the southern exit over Seidlstrasse. Police officers with submachine guns were patrolling the platform, and by Facebook I had optimistically posted that, despite the sirens, everything was OK.
While we were taking the first bites from our burritos, discussing the latest updates, and trying to find out more through Twitter, when things began moving all of a sudden. A mass of people started hurriedly toward us (or more precisely, towards the exit). Everyone, me included, already was jittery, so I started stuffing all my stuff back into my backpack as quickly as I could. The stream of people had started to run now, and if they were chased, I didn’t want to be there to find out what was chasing them.
The tall blonde man behind us was also nervous and panicked. He grabbed his briefcase, and made his way towards a small door in the back of the inn. My wife J., also in panic by now, followed him. I couldn’t stay behind, and therefore trailed them to what I hoped was a back exit.
Behind the door, I found the broom closet, with a single bathroom. In a few seconds, I was standing together with my wife and the tall German inside the bathroom stall. While we were balancing awkwardly with our backpacks around the toilet bowl, the German closed the door, and locked it. He was wailing (because he had to share his cramped shelter?) and tapped the walls as if to check for their bullet-proofness.
The employees of knocked on the door, and we opened up. The kind Venezuelan who operated the cash register had kept his cool, and had quickly locked the doors to the restaurant. Together with Spanish young woman that prepared the food, he also came for shelter in the broom closet. The Spanish was very startled, and after an uncomfortable reconfiguration, we let her sit on the toilet seat, while J., standing, tried to console her, stammering “My god, this is crazy.” The tall German tried to find out more over his iPhone, and told us about the last unconfirmed rumors. The Venezuelan was calmly answering Condesa’s telephone, and kept peeking outside through the crack of the door. I tried, unsuccessfully, to make smalltalk (“So, does this happen in Venezuela too?”)
My friend and colleague Julio is tuned into the world news, and cares for people. For example, this morning I woke up at 5:30 AM, from his instant message, inquiring whether we had been close to Ansbach (about 200km from Munich), where a attack happened yesterday. On this Friday, at 19:47, he sent me message. Whether we were alright, and if he could pass some message to Google’s security folks. I was reading this message, seated on a small crate of fizzy fruit drink bottles, in a stuffy closet of 6 by 6 foot, without ventilation, huddled with four other scared people, vaguely worried that there might be another shooting. I thought it might be premature to declare myself 100% safe.
After a while, we considered leaving our hiding. During decision making processes, the most emotional people win, and in this case the tall German yammered - visibly scared: “if nobody sees us, nobody will hurt us.” And so, we remained in our little sauna, surrounded by detergents and spare aprons, reloading our feeds for fresh updates.
No worrying noises ever came, and after half an hour or so, we hesitatingly left our den. Outside, on the platform, a few railway employees were smoking cigarettes together, and other stranded passenger were sheltering against the drizzle under an awning. Towards the central hall, heavily armed policemen guarded the platform. A railway official knocked on our door: whether we could lend a chair, for an elderly lady in traditional costume, waiting to be picked up. My half eaten burrito was still there, so I finished it.
By 22:30, officers (soldiers?) dressed in camouflage outfits, and equipped with submachine guns came to close off the platform even more clearly, with red-white ribbons, right next to the restaurant. I definitely feel less safe when there are guns ready to fire at close range, so this was the signal to finally leave, despite official recommendations to stay off the streets. During our 40 minute stroll, we saw many people walking the streets. I presume they were also going home on foot because that was the only transport option available. On the way, we even encountered a couple of coworkers returning from the summer office party..
The Munich police managed to shut down the entire city in little more than an hour, an impressive achievement. Part of the shutdown was the forced evacuation of the central station, but this part had an unintended effect on us. If everyone knows about a shooting happening in the city, only one person has to start running to cause a panic. Confused messages about shots near Stachus (close to the station) and the police’s insistence to stay off the streets weren’t helping us either. If I ever experience anything like this again, I’ll make sure to stay away from large groups of people.
