Ik heb een schat van een moeder.

Zoals alle moeders is ze oprecht bezorgd over me.

Vroeger belde ze altijd mijn vrienden (of hun ouders) op als ik 10 minuten te laat thuis was. Dat overkwam mij, chaoot als ik toen al was, nogal eens.

Nu ik ouder ben, hoef ik niet meer voor donker thuis te zijn, maar ze blijft bezorgd. Ze uit het alleen anders. Als ik vanuit het buitenland bel, mail of SMS vraagt ze uit gewoonte hoe het gaat. Eigenlijk is dat een beleefdheidsvraag. Haar echte bezorgdheid en interesse gaat over eten: welke restaurants er zijn, hun prijs en kwaliteit, of ik zelf nog kook, en zoja, wat dan.

Dus, een intermezzo over eten in Brazilie.

De hoofdmaaltijd is het middagmaal, en die gebruiken wij meestal in een locale "Comida a Kilo" (eten per kilo). Deze restaurants hebben een zelf bedieningsbuffet met aan het einde van de rij een weegschaal. Je betaalt per kilo voedsel. Ons vaste restaurant serveert Fusion. Mijn typische middagmaal is een bord vol sla, met portie Lasagna, een paar stuks sushi, rijst met bonen en een loempia. Niet erg verfijnd, maar wel degelijk voedsel met verse ingredienten.

Mijn dubieuze vorm van vegetarisme was al ver afgezakt in Nederland; in Brazilie is het nauwelijks een optie. Lekker eten is hier synoniem met grote lappen vlees. Typisch is de Churrascaria, het barbecue-restaurant. Voor een vast bedrag kan je zoveel vlees eten als je wil. Obers lopen af en aan met enorme spitten. Aan tafel snijden dikke plakken vlees van hun spit. In een halfhartige poging tot diervriendelijkheid probeer ik dan om een dun plakje te vragen, meestal tevergeefs.

Mijn collega Paulo en zijn vrouw namen vorig weekend mij en een Amerikaanse collega mee op sleeptouw: een overnachting in Tiradentes. Dit dorpje ligt op 3 uur rijden van BH, en is van rijk mijnwerkersdorp verworden tot agglomeratie van restaurantjes, antiekwinkeltjes en hotelletjes. Je kan er buiten rondlopen, maar overdag is dat geen pretje. In tegenstelling tot het Google-kantoor is Tiradentes niet ge-airconditioned. Het werkelijk doel van de reis was ook niet toeristisch maar hedonistisch: borrelen in het hotel met eigenhandig geimporteerde wijn (Barolo 2003), eten in een restaurantje, en uitslapen, ver weg van verkeerslawaai.

De terugweg bracht een kijkje in de Rich and Famous van Brazilie. Als je wat te makken heb, laat je je eigen huis bouwen. Mijn collega behoort inmiddels ook tot deze categorie, en leidde ons rond over zijn condiminium. Een condiminium is een zwaarbeveiligd terrein (hoge muur, 24 uurs bewaking met honden, pistolen en camera's), waarbinnen de directeuren en gouverneurs hun eigen paleisjes neerzetten.

De Rich and Famous ontmoeten elkaar in het naburige sjieke restaurant. Toen wij aanschoven voor de lunch, stak onze Fiat povertjes af bij de nonchalant geparkeerde Ferrari. Ook mijn vrijetijdskleding vloekte bij de strakke pakken van de obers. Gelukkig trekt de bourgeouisie zich niets aan van kledingetiquette. Mannen in korte broeken deden zich met hun plastisch slankgehouden vrouwen te goed aan biefstukken ter grootte van Harry Potter romans. Het kan nog erger, in Argentinië schijnen ze in formaat statenbijbel geserveerd te worden.

Het google kantoor in Belo Horizonte

Een korte posting: de onderstaande video van Code Jam Latin America geeft een impressie van mijn kantoor en mijn collega's (de heren/dames behangen met de blauwe badges)

Google video link

Donderdag 1 maart was het echt zover. Mijn huis was die week al leeggehaald door de verhuizers, en blinkend schoon gepoetst door mij en een lieve vrijwilligster, zodat het nauwelijks meer als thuis voelde.

Ik heb diverse keren tevergeefs afscheid genomen van velen, maar maar als je voor het laatst iemand vasthoudt, dan pas wordt het vertrek concreet en pijnlijk.

Het spreekwoord "uit het oog, uit het hart" ervaar ik nu zelf. Nederland is nog maar 48 uur geleden, maar voelt als een ander tijdperk. Ik moet papieren regelen, een woonplek uitzoeken, de taal leren, en de ins en de outs van Google. Ik kreeg vlak voor vertrek "succes met je nieuwe leven" toegewenst. Dat klinkt ondertussen niet meer melodramatisch.

Voorlopig ben ik in een appartement-hotel gevestigd, hoewel appartement een groot woord is: het zijn 2 kamertjes plus een minikeukentje (bestaande uit magnetron) en badkamertje. Je zou er in Utrecht net twee studenten in kunnen huisvesten. Ook het zwembad van het hotel zal met zijn 2x8m zal het niet snel populair worden bij de Pieter van den Hoogenbands onder ons.

Op mijn aankomstdag ben ik -na het regelen van wat officiele papieren- direct maar naar mijn kantoor gegaan. Ze waren net klaar met de prijsuitreiking van Google Code Jam Latin America (een programmeerwedstrijd) dus hapjes en drankjes stonden klaar, en omdat het vrijdagmiddag was, waren er ook biertjes. Na overleg kreeg ik te horen dat ik per 1 maart (diezelfde vrijdag) zou beginnen, dit oa. omdat ik anders niet gedekt was door de levensverzekering. Ik kan dus per direct veilig sterven. Ik werd toen rondgeleid en voorgesteld aan iedereen. Ik bleek een beroemdheid: ik was immers "Hhennwhen", die rare Chinees/Nederlander die al maanden lang nu echt binnenkort zou gaan beginnen. Mijn roem als eeuwige "New Hire" strekte zich zelfs uit tot New York.

De meeste interne informatie over Google is per definitie geheim, maar sommige dingen zijn zoals verwacht: we hebben zitzakken in vrolijke kleuren, lava lampen, en bij de receptie een scherm waar zoektermen van over de hele wereld voorbij vliegen. Er zijn ook gratis hapjes, drankjes, en diverse andere goodies. Ik heb een werkplek, weet ik waar ik aan ga werken, en dat ik binnenkort een maand op training mag, waarschijnlijk in New York.

Dit weekend heb ik door de stad gewandeld, om een indruk van de geografie te krijgen en mijn eerste boodschappen te doen. Ik heb inmiddels de 1e supermarkt gevonden die Champagne, Funghi Porcini en Barilla pasta op voorraad heeft, dus ik vermoed dat mijn inwendige mens de komende tijd zal overleven. Ik moet alleen nog een betrouwbare leverancier van Arabica bonen zien te vinden.