Ik heb een schat van een moeder.

Zoals alle moeders is ze oprecht bezorgd over me.

Vroeger belde ze altijd mijn vrienden (of hun ouders) op als ik 10 minuten te laat thuis was. Dat overkwam mij, chaoot als ik toen al was, nogal eens.

Nu ik ouder ben, hoef ik niet meer voor donker thuis te zijn, maar ze blijft bezorgd. Ze uit het alleen anders. Als ik vanuit het buitenland bel, mail of SMS vraagt ze uit gewoonte hoe het gaat. Eigenlijk is dat een beleefdheidsvraag. Haar echte bezorgdheid en interesse gaat over eten: welke restaurants er zijn, hun prijs en kwaliteit, of ik zelf nog kook, en zoja, wat dan.

Dus, een intermezzo over eten in Brazilie.

De hoofdmaaltijd is het middagmaal, en die gebruiken wij meestal in een locale "Comida a Kilo" (eten per kilo). Deze restaurants hebben een zelf bedieningsbuffet met aan het einde van de rij een weegschaal. Je betaalt per kilo voedsel. Ons vaste restaurant serveert Fusion. Mijn typische middagmaal is een bord vol sla, met portie Lasagna, een paar stuks sushi, rijst met bonen en een loempia. Niet erg verfijnd, maar wel degelijk voedsel met verse ingredienten.

Mijn dubieuze vorm van vegetarisme was al ver afgezakt in Nederland; in Brazilie is het nauwelijks een optie. Lekker eten is hier synoniem met grote lappen vlees. Typisch is de Churrascaria, het barbecue-restaurant. Voor een vast bedrag kan je zoveel vlees eten als je wil. Obers lopen af en aan met enorme spitten. Aan tafel snijden dikke plakken vlees van hun spit. In een halfhartige poging tot diervriendelijkheid probeer ik dan om een dun plakje te vragen, meestal tevergeefs.

Mijn collega Paulo en zijn vrouw namen vorig weekend mij en een Amerikaanse collega mee op sleeptouw: een overnachting in Tiradentes. Dit dorpje ligt op 3 uur rijden van BH, en is van rijk mijnwerkersdorp verworden tot agglomeratie van restaurantjes, antiekwinkeltjes en hotelletjes. Je kan er buiten rondlopen, maar overdag is dat geen pretje. In tegenstelling tot het Google-kantoor is Tiradentes niet ge-airconditioned. Het werkelijk doel van de reis was ook niet toeristisch maar hedonistisch: borrelen in het hotel met eigenhandig geimporteerde wijn (Barolo 2003), eten in een restaurantje, en uitslapen, ver weg van verkeerslawaai.

De terugweg bracht een kijkje in de Rich and Famous van Brazilie. Als je wat te makken heb, laat je je eigen huis bouwen. Mijn collega behoort inmiddels ook tot deze categorie, en leidde ons rond over zijn condiminium. Een condiminium is een zwaarbeveiligd terrein (hoge muur, 24 uurs bewaking met honden, pistolen en camera's), waarbinnen de directeuren en gouverneurs hun eigen paleisjes neerzetten.

De Rich and Famous ontmoeten elkaar in het naburige sjieke restaurant. Toen wij aanschoven voor de lunch, stak onze Fiat povertjes af bij de nonchalant geparkeerde Ferrari. Ook mijn vrijetijdskleding vloekte bij de strakke pakken van de obers. Gelukkig trekt de bourgeouisie zich niets aan van kledingetiquette. Mannen in korte broeken deden zich met hun plastisch slankgehouden vrouwen te goed aan biefstukken ter grootte van Harry Potter romans. Het kan nog erger, in Argentinië schijnen ze in formaat statenbijbel geserveerd te worden.