Amokburrito

Amokburrito
(English translation follows below)

Tegen zessen liep ik behangen met twee zware fietstassen en een rugzak zwetend van de fietsenwinkel naar het station om mijn lief J te ontmoeten, een wandeling van ongeveer 15 minuten. Het begon te dagen dat er iets loos was toen de derde politie-auto in burger met gillende sirenes voorbij stoof.

We hadden afgesproken bij Condesa, een fantastisch lekker Mexicaans tentje in het Hauptbahnhof. Condesa bevindt zich op perron 11, vlak bij de zuidelijke uitgang naar Seidlstrasse. Er liepen politieagenten met machinegeweren over het perron, en per Facebook had ik optimistisch gepost dat ik ondanks alle sirenes in orde was.

Terwijl we de eerste happen namen van onze burrito's, het nieuws bespraken, en via twitter meer probeerden te ontdekken, zagen we plots beweging. Een mensenmassa liep over het perron gehaast in onze richting (meer precies: richting uitgang). Iedereen, mijzelf incluis, was al nerveus, en nu raapte ik zo snel mogelijk mijn boeltje bij elkaar. De mensenmassa was inmiddels begonnen te rennen, en als er iets achter ze aan zat, wilde ik niet ontdekken wat precies.

De lange blonde man die achter ons zat, was ook nerveus, en raakte in paniek. Hij pakte zijn aktentas en maakte zijn weg naar een deurtje achterin de zaak. J, ook in paniek, volgde hem. Ik kon dus niet achterblijven en volgde hen naar wat ik hoopte dat een achteruitgang zou zijn.

Achter het deurtje zat het schoonmaakhok, met een enkel WC-hokje, en luttele seconden stond later ik samen met de lange Duitser en mijn vrouw in het toilet. Terwijl wij met onze rugzakken ongemakkelijk rond de WC-pot balanceerden, sloot de Duitser de deur en draaide de knip op slot. Hij jammerde (omdat hij zijn schuilhok moest delen?), en klopte op de muur, als om te testen of de muur kogelbestendig was.

De bedienden van de zaak klopten op de deur, en we maakten hem open. De sympatieke Venezolaan van de kassa was de koelbloedigste van ons, en had vlug de deuren op slot gedaan. Samen met de Spaanse jongedame van de keuken kwam ook hij schuilen in het schoonmaakhok. De Spaanse was erg geschrokken, en na een ongemakkelijke her-configuratie, mocht zij zitten op de WC-pot terwijl J, staand, haar troostte en stamelend herhaalde "o god, dit is gestoord". De Duitser probeerde per iPhone meer te ontdekken over de situatie, en vertelde ons de laatste onbevestigde geruchten. De Venezolaan beantwoordde de Condesa's telefoonlijn en gluurde af en toe door de deurspleet naar buiten. Ik probeerde, zonder veel success, een praatje aan te knopen om de sfeer te verlichten ("so, does this happen in Venezuela too?")

Mijn vriend en collega Julio volgt het nieuws nauwkeurig, en is begaan met de mensen. Zo werd ik vanochtend om 5:30 wakker van zijn berichtje of een van ons gisteren toevallig in de buurt van de zelfmoordaanslag in Ansbach was (ongeveer 200 km van Munchen vandaan). Op vrijdag, om 19:47, stuurde hij een berichtje. Of het goed met ons ging, en of hij iets aan de beveiliging van Google kon doorgeven.

Ik las dit berichtje, terwijl ik op een kratje Adelsholzener Apfelschorle zat, in een benauwd hokje zonder beluchting van anderhalve meter in het vierkant, samen met vier andere mensen, ongerust dat er nog een mogelijke schietpartij zou kunnen komen. Het was misschien voorbarig om te bevestigen dat ik 100% veilig was.

Na een tijdje overwogen we onze schuilplaats te verlaten. Bij groepsbeslissingen heeft de emotioneelste de overhand, en de lange Duitser herhaalde -zichtbaar angstig: "Zolang niemand ons ziet, doet niemand ons wat.", en dus bleven we nog een tijdje in onze sauna zitten, tussen de reinigingsmiddelen en reserveschorten.

Verontrustend lawaai bleef uit, en uiteindelijk verlieten we schoorvoetend ons hol. Buiten op het perron stonden wat medewerkers van de Deutsche Bahn te roken, terwijl andere gestrande reizigers onder een afdakje voor de miezerregen schuilden. Het perron was verderop in de richting van de stationshal versperd door zwaarbewapende politieagenten. Een railbeamte klopte op de deur: of ze een stoel kon lenen voor een oudere, ook gestrande dame. Mijn half opgegeten burrito lag nog op tafel, en ik heb hem maar opgegeten.

Uiteindelijk kwamen er tegen 22:30 agenten (militairen?) in camouflagekleding, allen met machinegeweren, die het perron nog degelijker versperden met lint, pal naast het restaurant. Met vuurwapens op slechts een paar meter afstand voel ik me bepaald minder veilig, en dat was de aanleiding om naar huis te lopen. Het was behoorlijk druk op straat, naar ik aanneem omdat lopen voor vele anderen ook de enige optie was. Op weg naar huis kwam ik zelfs wat collega’s tegen, op de terugweg van ons zomerkantoorfeest.

De politie van Munchen heeft de gehele stad in een uur of wat compleet lamgelegd, wat een indrukwekkende prestatie is, en onderdeel daarvan was de ontruiming van het hoofdstation, maar voor ons werkte dat averrechts. Als iedereen al weet van schietpartijen via hun smartphone, dan hoeft maar een iemand te gaan rennen, en dan slaat de paniek in de pan. De verwarde berichten over schutters bij Stachus (vlak bij het station), alsmede het advies om de straten te mijden hielpen ons ook niet. Als ik dit ooit nog een keer meemaak, (ik hoop van niet) zal ik me verre houden van mensenmassa's.


Amok burrito

It was around six o’clock. I was sweaty and strapped with two heavy bike panniers and a backpack, going from the bicycle store to the main station, a 15 minute walk, to encounter J., my love. I started to suspect something was amiss when the third unmarked police car sped by with sirens screaming.

My wife was arriving by train, and we were to meet at Condesa, the marvelous Mexican fast-food restaurant at the main station, just next to the southern exit over Seidlstrasse. Police officers with submachine guns were patrolling the platform, and by Facebook I had optimistically posted that, despite the sirens, everything was OK.

While we were taking the first bites from our burritos, discussing the latest updates, and trying to find out more through Twitter, when things began moving all of a sudden. A mass of people started hurriedly toward us (or more precisely, towards the exit). Everyone, me included, already was jittery, so I started stuffing all my stuff back into my backpack as quickly as I could. The stream of people had started to run now, and if they were chased, I didn’t want to be there to find out what was chasing them.

The tall blonde man behind us was  also nervous and panicked. He grabbed his briefcase, and made his way towards a small door in the back of the inn. My wife J., also in panic by now, followed him. I couldn’t stay behind, and therefore trailed them to what I hoped was a back exit.

Behind the door, I found the broom closet, with a single bathroom. In a few seconds, I was standing together with my wife and the tall German inside the bathroom stall. While we were balancing awkwardly with our backpacks around the toilet bowl, the German closed the door, and locked it. He was wailing (because he had to share his cramped shelter?) and tapped the walls as if to check for their bullet-proofness.

The employees of knocked on the door, and we opened up. The kind Venezuelan who operated the cash register had kept his cool, and had quickly locked the doors to the restaurant. Together with Spanish young woman that prepared the food, he also came for shelter in the broom closet. The Spanish was very startled, and after an uncomfortable reconfiguration, we let her sit on the toilet seat, while J., standing, tried to console her, stammering “My god, this is crazy.” The tall German tried to find out more over his iPhone, and told us about the last unconfirmed rumors. The Venezuelan was calmly answering Condesa’s telephone, and kept peeking outside through the crack of the door. I tried, unsuccessfully, to make smalltalk (“So, does this happen in Venezuela too?”)

My friend and colleague Julio is tuned into the world news, and cares for people. For example, this morning I woke up at 5:30 AM, from his instant message, inquiring whether we had been close to Ansbach (about 200km from Munich), where a attack happened yesterday. On this Friday, at 19:47, he sent me message. Whether we were alright, and if he could pass some message to Google’s security folks. I was reading this message, seated on a small crate of fizzy fruit drink bottles, in a stuffy closet of 6 by 6 foot, without ventilation, huddled with four other scared people, vaguely worried that there might be another shooting. I thought it might be premature to declare myself 100% safe.

After a while, we considered leaving our hiding. During decision making processes, the most emotional people win, and in this case the tall German yammered - visibly scared: “if nobody sees us, nobody will hurt us.” And so, we remained in our little sauna, surrounded by detergents and spare aprons, reloading our feeds for fresh updates.

No worrying noises ever came, and after half an hour or so, we hesitatingly left our den. Outside, on the platform, a few railway employees were smoking cigarettes together, and other stranded passenger were sheltering against the drizzle under an awning. Towards the central hall, heavily armed policemen guarded the platform. A railway official knocked on our door: whether we could lend a chair, for an elderly lady in traditional costume, waiting to be picked up. My half eaten burrito was still there, so I finished it.

By 22:30, officers (soldiers?) dressed in camouflage outfits, and equipped with submachine guns came to close off the platform even more clearly, with red-white ribbons, right next to the restaurant. I definitely feel less safe when there are guns ready to fire at close range, so this was the signal to finally leave, despite official recommendations to stay off the streets. During our 40 minute stroll, we saw many people walking the streets. I presume they were also going home on foot because that was the only transport option available. On the way, we even encountered a couple of coworkers returning from the summer office party..

The Munich police managed to shut down the entire city in little more than an hour, an impressive achievement. Part of the shutdown was the forced evacuation of the central station, but this part had an unintended effect on us. If everyone knows about a shooting happening in the city, only one person has to start running to cause a panic. Confused messages about shots near Stachus (close to the station) and the police’s insistence to stay off the streets weren’t helping us either. If I ever experience anything like this again, I’ll make sure to stay away from large groups of people.

Stille liefde - Silent love - Amor silencioso

Stille liefde.

Haar liefde gaat door de maag, elke maaltijd weer.

Ze doet een theelepel maizena bij de marinade, zodat de blokjes kip zacht blijven bij het roerbakken. Ze snijdt de asperges in precies gelijke stukjes, zodat ze alle tegelijk gaar zijn. Ze doet kleine roosjes in de broccolisoep voor de textuur.

Het is een strenge liefde: de broccoli mag niet te lang koken, want dan wordt hij vaal.

Iedere dag gaat ze naar het ziekenhuis toegerust met leven in warmhoudverpakking. Ze neemt schone kommetjes mee, bestek en een doos tissues. 's-Ochtends en 's-avonds voedt zij haar als een onwillig kind. Een hapje en nog een hapje.

Een kind met grijze haren, de haren die over zijn.

Het kind wil niet meer. Het speelkwartier is voorbij, en alle vriendjes zijn al uit. Het is moe, en heeft geen honger meer.

Als het kind 's-avonds gaat slapen keert zij verdrietig om, met de kommetjes, met het bestek, en met de doos tissues.

Zoveel liefde om te geven, maar waar zijn de hongerige monden naartoe?


Silent love

Her love passes through the stomach, every meal afresh.

She adds a teaspoon of cornstarch to the marinade to keep the diced chicken soft while sauteeing. She cuts the asparagus in slices all exactly equal, so they are all done at same time. Little florets of broccoli in the cream soup to improve its texture.

It is a strict love: the broccoli must be cooked briefly, or its color will fade.

Day in, day out she goes to the hospital equipped with thermally packaged life. She brings clean bowls, spoons and a box of tissues. In the morning and evening, she feeds her like a disobedient child. One spoonful and another spoonful.

A child with grey hairs, those hairs that are still left.

The child complains. Lunchbreak is over, and all its friends have already gone home. It is tired, and without appetite.

In the evening, after the child goes to sleep, she returns sad, carrying the bowls, the spoons and the box of tissues.

So much love to give, but where have the hungry mouths gone?


Amor silencioso

O amor dela vai pelo estômago, cada refeição de novo.

Ela adiciona uma colherzinha de maizena na marinada, para deixar os cubos de frango mole ao saltear. Ela fatia os asparagos em pedaços exatamente iguais, para ficar al dente ao mesmo tempo. Coloca florzinhas no creme de brócoli para melhorar a textura.

É um amor estrito: o brócoli não pode ferver demais, senão fica pálido.

Todo dia ela vai para o hospital equipada com vida em embalagem térmica. Com tigelas limpas, talher, e uma caixa de guardanapos. De manhã e de noite ela a alimenta como a uma criança rebelde. Uma colherzinha e mais uma colherzinha.

Uma criança com cabelos grisalhos, os cabelos que sobram.

A criança não quer mais. O intervalo passou, e todas amiguinhas já saíram. Ela cansou e está sem fome.

Quando a criança vai dormir de noite, ela volta tristonha, com as tigelas, com o talher, e com a caixa de guardanapos.

Tanto amor para dar, mas para onde foram as bocas famintas?

Kerstmis

Fijne feestdagen vanuit Belo Horizonte!

Praça de Liberdade: kerst-palmbomen.

Edifício Niemeyer

Kerstman-pop: pluche kleren met 32 graden en zon

Vakantie / Férias

Als expat besteed ik veel van mijn vakantiedagen aan reizen naar Nederland. Het is een wonderlijk soort vakantie, want je gaat op reis naar de plek die je het best kent van de hele wereld. Het schema is ondertussen een routine: na een transatlantische marathon filmkijken onder het genot van wijn, volgt een verblijf in logeerkamertjes verspreid door Nederland.

Deze oktober was ik in Nederland voor het huwelijk van mijn broer, en hij had geluk met het weer: als de Nederlandse herfst in vol ornaat is, dan verkleuren de boombladeren geel, rood en bruin, terwijl de laagstaande zon het tafereel overgiet met een warm botergeel licht. Op minder gelukkige momenten laat het wolkendek slechts een flets daglicht door, en dan is de herfst de voorbode van de winter, het seizoen van korte en donkere dagen.

Hier in Brazilië is december ook grijs, maar vooral vanwege de tropische regens die volgen op een plakkerig warme dag. Ondanks de potsierlijke Kerst-decoraties -sneeuwpoppen (plastic), kerstkransen (nep) en sneeuw (watten)- mis ik de winter niet.

Ik ben niet goed in winters. Ik had knallende ruzie met mijn promotor in november '98, en wisselde van onderwerp en professor. Oncontroleerbare huilbuien op wintersport in december 1999. Ik verliet in stilte huilend een feestje van mijn orkest, in december 2001. Ik besloot te stoppen met mijn baan in januari 2005. Ik maakte het uit met mijn vriendinnetje in januari 2007. Het patroon was ondertussen wel duidelijk.

Het was een van de overtuigendste argumenten om naar een land dichter bij de evenaar te verhuizen.

Andere argumenten worden achteraf pas duidelijk. Met zo'n 30 jaren ben je bijna op de helft van je leven, en dan slaat de twijfel toe. Wat heb ik bereikt, en waar gaat het naar toe? Om je heen zie je vrienden die wel levenspartners, banen, auto's, huizen, baby's, verre reizen en carrières hebben. De hazensprong naar een ander land is een ontsnappingsroute, weg van vergelijkingsmateriaal, en vol met prangendere kwesties omtrent inburgering. Het houdt je zogezegd een paar jaar bezig.

Behalve mijn broer in Nederland, heb ik in oktober ook oude monumenten in Syrië bezocht. Het was een vakantie in mijn eentje in een land met weinig aanspraak, en dus met veel tijd om stil te staan bij de afgelopen jaren. Ik spreek Portugees, ik heb een goede baan bij een multinational, een huis (nouja, een gehuurd appartement), een carrière, en maak verre reizen, hoofdzakelijk naar Nederland, maar nu het nieuwe leven ingedaald is blijft de vraag waar het in godsnaam naar toe gaat. Als je je verloren voelt is emigreren geen oplossing maar uitstel.

In Brazilië is psychotherapie een mode voor de midden- en hogere sociaal-economische klasse; nooit eerder heb ik zoveel mensen (vooral vrouwen) gekend die therapeuten frequenteren. Voor enkele daglonen van een schoonmaakster luistert een meneer of mevrouw een uurtje naar je beslommeringen, deconstrueert ze, en geeft commentaar, hopelijk onafhankelijk. Bedrijfshalve ontkom ik ook niet aan iets dergelijks: behalve gratis lunch en bedrijfs-tshirts, biedt Google ook eens per jaar een evaluatieproces aan, waar je collega's hun loftrompet mogen steken of hun gal kunnen spuwen. Een soort therapie, maar verplicht en eerlijker, want ik betaal niet, en mijn mede-werkers kennen me buiten mijn eigen verhalen om.

Dit jaar kreeg ik het commentaar van een bevriende collega dat ik dingen wel erg serieus nam; dat ik zoveel moest van mezelf; dat mensen om me heen daar zenuwachtig van worden; dat ik, misschien, dat in mijn persoonlijke leven ook deed.

Tja.

Daar sloeg hij de spijker op zijn kop. Jammer dat de feedback net kwam de dag nadat ik een nogal serieus ingesteld epistel de oceaan had overgestraald naar een stukje van mijn persoonlijke leven. Niettemin, een man met een missie mag zo'n misser niet te serieus nemen. Ik ben namelijk op een missie, een nieuwe, op leven-en-dood: Dingen Niet Meer Serieus Nemen. Ik ben op vakantie, maar niet van mijn werk. Vanaf vandaag ben ik op vakantie van mezelf.

Férias

Eu, como expat gasto a maior parte das minhas férias viajando para minha pátria. São viagens estranhas, porque são para o lugar que mais conheço do mundo inteiro. O esquema já virou rotina: depois de uma maratona transatlântica de assistir filmes enquanto saboreio um vinhozinho, segue uma estadia em quartinhos de hospedes espalhados pela Holanda inteira.

O outobro passado, eu fui para o casamento do meu irmão. Ele teve sorte com o tempo. Quando o outono está em pleno vigor, as folhas das arvores se descolorem em amarelo, vermelho e marrom, enquanto o sol baixo molha a cena com uma luz morna cor de manteiga. Em momentos de menos sorte, só uma luz pálida consegue passar o cobertor de nuvens, e assim o outono é o prenúncio do inverno, a estação de dias curtos e escuros.

Aqui no Brasil, o mês de dezembro também é cinza, mas sobretudo por causa das chuvas tropicais que seguem os dias de calor melado. Apesar das decorações de natal risíveis -bonecas de neve (plástico), guirlandas de Natal (falsas) e neve (algodão)- não sinto falta do inverno holandês.

Não me dou bem com invernos. Eu briguei feio com meu orientador do doutorado depois trocando de assunto e orientador em novembro 1998. Chorava sem parar, nas férias de esqui em dezembro 1999. Eu sai chorando em silêncio de uma festinha da orquestra em dezembro 2001. Decidi pedir demissão em janeiro 2005.Terminei com a minha namorada em janeiro 2007. O padrão ficou óbvio.

Era um dos argumentos mais convincentes para me mudar a um país mais próximo do equador.

Outros argumentos só ficam claros depois. Com uns 30 anos de idade, a metade da vida está chegando, e aí a duvida bate. O que eu consegui e aonde eu vou? Em volta vê-se amigos que têm sim parceiras, carros, casas, nenés, viagens distantes e empregos e carreiras para pagar todo isto. O pulo no abismo para um outro país é uma saída de emergência, longe desse material de comparação e cheio de questões mais urgentes sobre se acostumar com a vida nova. Emigrar te deixa ocupado por um tempinho.

Fora visitar meu irmão, eu fui visitar monumentos antigos na Síria. Era um passeio sozinho em um país com poucos interlocutores, então tinha muito tempo para refletir sobre os anos passados. Eu falo português, tenho um emprego ótimo numa empresa legal, uma casa (bom, um apartamento e é alugado), uma carreira e faço viagens distantes (principalmente para a Holanda). Agora que eu cai na minha vida nova, a duvida fica onde, pelo amor de deus, eu estou indo. Para quem se sente perdido, emigrar não é uma soluçao, mas é adiamento.

No brasil, psicoterapia está na moda na classe média e alta. Nunca eu conheci tanta gente (principalmente mulheres) que frequentam terapeutas. Por dois ou três diários de faxineira, um senhor ou senhora ouve as suas preocupações por uma hora, as desconstrui e dá um conselho esperançosamente independente. Em função do meu emprego, eu ganho algo parecido também: fora o almoço diário e as camisetas de graça, a Google oferece um processo de avaliação uma vez por ano, no qual seus colegas te colocam num pedestal ou te derrubam de lá. Uma forma de terapia, mas obrigatória e mais honesta, pois eu não pago, e meus colegas me conhecem além do que eu conto. Esse ano, recebi o feedback de um colega que é amigo também, que eu levava as coisas muito a sério; que me exigia tanto dos meus projetos e de mim mesmo; que isso deixava as pessoas em volta de mim nervosas; que, talvez, eu fizesse isso na vida pessoal também.

Hum.

Ele acertou em cheio. Uma pena que o feedback veio um dia depois que eu transmiti uma missiva bastante sério através do mar para uma parte da minha vida pessoal. Entretanto um homem numa missão não pode levar um equívoco desse a sério demais. Pois estou numa nova missão na vida, uma missão de vida-ou-morte: Não Levar As Coisas A Sério Mais. Estou de férias, mas não do trabalho. Desde agora, eu estou de férias de mim.

(obrigado à Juliana por ser editora)

Souvenir

Ze wilde wat van mij houden

mijn onderlip, een hap

uit mijn schouder

de punt van mijn neus

Ik mocht ruilen;

haar rechterborst, of

de geur van de huid

naast haar oor

Uiteindelijk kozen

we stukken van ons hart

om de herinnering

in te bewaren.

Ela quis guardar algo de mim

o lábio inferior, um pedaço

mordido do ombro

a ponta do nariz

Me deixou trocar;

o seio direito, ou

o cheiro da pele

perto da orelha.

No fim, escolhemos

pedaços do nosso coração

para guardar

a saudade

Just singin' in the rain

Gearmd onder een

kleine paraplu;

de regen is al gestopt

Abraçados num

pequeno guarda-chuva;

chuva que parou.

Laziness / Preguiça

Ample make this bed.
Make this bed with awe;
In it wait till judgment break
Excellent and fair.

Be its mattress straight,
Be its pillow round;
Let no sunrise' yellow noise
Interrupt this ground.

(Emily Dickinson)


Faça ampla essa cama.
Com temor a faça;
Espere nela o juízo chegar
Excelente e claro.

Seja reto o colchão,
Seja redondo o travesseiro;
Que o ruído dourado do sol nascendo
Nunca perturbe este chão.

(obrigado a Juliana e Felipe)