De laatste jaren zag ik het bij vrienden en bekenden in het buitenland. De eerste dagen en weken werden thuisblijvers onthaald op alle nieuwe belevenissen in een nieuw land, inclusief al die pietluttige details waar niemand op zit te wachten ("het is hier lekker warm!"), maar na enige maanden droogt de stroom van indrukken op.

Nu dus ook bij mij.

Ik woon hier nu een paar maanden, en ik kan me nog steeds verbazen, maar eigenlijk staat mijn hoofd naar mijn werk. Soms, zoals, afgelopen week, werk ik te hard, en dan is mijn weekend vooral een Cold Turkey van adrenaline/cortisol-afkickverschijnselen, herkenbaar aan onpeilbare vermoeidheid. Eindeloos moe, te moe om zelfs in slaap te vallen.

Sommige mensen gaan naar verre en vreemde landen om "zichzelf te zoeken". In beginsel een idioot idee, want 'jezelf', dat ben je overal en altijd, zelfs terwijl je iemand anders probeert te zijn. Jezelf vinden kan overal en altijd, je hoeft alleen rustig in de spiegel te kijken.

Niettemin, je gedrag is een product van genen en omgeving. Door een van die factoren te wijzigen kan je ontrafelen hoe die mix precies in elkaar zit. Het patroon van een paar dagen te hard werken -met een vaag onbehagen dat je wellicht meer sociale verplichtingen in de avond had moeten hebben- om daarna in lethargie neer te storten, dat was mij al al te bekend. Dat zit dus in me. Daarentegen, mijn licht-cynische basishouding tegenover de wereld in het algemeen, en mijn kennissenkring in het bijzonder is al enige maanden volledig verdwenen. Sterker nog, ik kan inmiddels zonder moeite welgemeende complimenten oplepelen aan dames die daar blijkbaar behoefte aan hebben; Een Braziliaanse Google-collega, op bezoek uit Sao Paulo, constateerde dat ik dat hard op weg was een echte Braziliaan te worden, "You will be a dangerous guy."

Dit dus gezegd hebbend, is er hier even weinig spectaculairs te melden. Ik heb nog steeds een leuk appartement aan een idioot luidruchtige straat (binnenkorgt foto's), en werk hard om de user-experience (een heilig gegeven binnen google) op mijn kleine domeintje te verbeteren. In juli ga ik de Amerikaanse helft van mijn team in levende lijve te ontmoeten in Silicon Valley. Ik probeer te koken voor mezelf, maar dat blijft soms een bezoeking met de ingredienten hier. Gelukkig is er een gastronomisch basispakket onderweg met de post vanuit Nederland.

Verder wat willekeurige rariteiten:

Mijn arbeidscontract maakt gewag van 30 vakantiedagen per jaar. Nu blijkt, in Brazilie tellen de weekends hierbij ook mee, en die vakantie moet elk jaar worden opgenomen. Natuurlijk is hier een Jeito Brasileiro (een oplossing). Vele van mijn collega's zijn tijdens hun wettelijk verplichte vakantie dagelijks achter hun toetsenbord te bewonderen. Later dit jaar gaan ze dan met een extra lange vakantie, terwijl ze officieel aan het werk zijn. De vakantiedagen worden pas na het eerste jaar uitgekeerd, dus als ik in september naar Nederland vlieg, ben ik officieel aan het werk.

In sommige opzichten is het bankwezen uiterst modern. Iedere instantie stuurt rekeningen met streepjescodes die je bij elke PIN-automaat kan inscannen. Met je pasje en PIN-code betaal je zo iedere rekening. Echter, voor het eerst in mijn leven bezit ik nu ook een boekje met cheques, te gebruiken als je meer dan dagelijkse PIN limiet moet betalen (BRL 1000, ongeveer 375 EUR). Die dagelijkse limiet is deels ingesteld uit veiligheid: zelfs onder dwang van een geladen pistool kan je bij de PIN-automaat hoogstens van BRL 1000 worden beroofd. Na 10 uur 's-avonds wordt de limiet verlaagd tot BRL 100.