Natuurlijk zijn er in Brazilie de beroemde Braziliaanse vrouwen. Men zegt dat die zo verschrikkelijk mooi zijn. Dat wil ik niet ontkennen, maar volgens mij zijn er mooie vrouwen in elk land waar regelmatig verse worden geboren. Wat verschilt is hoe ze sensualiteit uiten. Ik heb nog nooit zo veel hoge hakken en BH-loze blote topjes en minuscule jurkjes bij elkaar gezien, en ze dragen het zonder gene, al zijn ze voordurend aan het hijsen.

Belo schijnt qua vrouw een bijzonder geval te zijn. Het verhaal gaat dat in het verleden veel mannen zijn weggetrokken op zoek naar werk. Nog steeds zijn er op een bevolking van 2,3 miljoen 1,2 miljoen vrouwen, wat betekent dat er structureel zo'n 100.000 vrouwen vrijgezel zijn. Schattingen voor het aantal vrijgezelle vrouwen per beschikbare man lopen uiteen van 1 op 4 tot 1 op 20. Hoe het ook zij, verschillende collega's zijn al aan het leuren met mij in hun vriendenkring, en stellen me ingewikkelde vragen ("what kind of girl do you like?")

Bij ons op het kantoor (nerds, dus meest man) draagt vrijwel iedereen een trouwring, ook de a-religieuze samenwonenden. Zij vertrekken 's-avonds terug naar moeder de vrouw. Gelukkig heeft Luiz (vrijgezel) me op sleeptouw genomen. Vorig weekend sleepte hij me naar dansles en een bal (tango en "forro"). Nou is Tango een mooi gezicht, maar Forro is eigenlijk leuker want intiemer. In de dansschool staan de "Ballroom-sisters/brothers" in de rij. Jongens en meisjes die meerdere dagen per week vrijwilligerswerk doen: dansen met alleenstaande leerlingen. Voor een alleenstaande heer als ik is dat een uitkomst: meestal is er eentje die Engels spreekt. Bovendien kunnen ze het al, en dat maakt het wel zo makkelijk voor een beginner.

Afgelopen zondag heeft Luiz me meegesleept naar een terrasbezoek met een potentiele scharrel en haar vriendin (ook op de scharrellijst). Ik fungeerde daar als een soort baby. Ik ben dan de mascotte die wat portugees probeert, en daar veel bewondering mee oogst, bewondering waar Luiz in kan delen. Daarna kletsen ze honderduit. Dat is de andere helft van het baby-zijn, want ik vang slechts losse woordjes op, hoe hard ik me ook concentreer.

Wat me de laatste weken vooral bezig houdt is een appartement. Zonder adres kan je hier niets: ik mag mijn huisraad niet ontvangen, ik mag geen bankrekening openen, en kan dus geen salaris krijgen. Natuurlijk kan deze de waarheid op z'n Braziliaans verbogen worden, toch blijft een appartement de eerste prioriteit, ook omdat mijn gratis tijdelijke woonruimte per 3 april niet meer gratis is, en ik een plekje van mezelf wil.

In Nederland is het makkelijk een wanbetalende huurder uit huis te zetten. In Brazil heeft ook de wanbetaler woonbescherming. Een nobele wet waar de terecht verontruste huiseigenaren het niet bij hebben laten zitten. Je kan hier dus alleen huren als een vriend een huis in onderpand kan geven, of wanneer je een huurverzekering (20% huurverhoging, vooraf betalen) afsluit. Natuurlijk moet je ook je de hele papierwinkel (inclusief burgelijke staat, arbeidscontract etc.) laten zien. Dat laatste is geen probleem. Inmiddels heb ik al mijn documenten ingescand zodat ik ze met een druk op de knop in honderdvoud kan afdrukkken.

Mijn uitgangspunt voor woonruimte was een appartment in een enigszins rustige straat, op loopafstand van het kantoor. Dat is lastiger dan het lijkt: geen enkele straat is hier horizontaal, en de meeste eenrichting. Dus, in de helft van de straten gaan de auto's geruisloos omlaag, en in de andere helft scheuren ze gierend omhoog. Dan: loopafstand. Het kantoor zit hier in de grachtengordel van BH, wat betekent dat de kans om beroofd te worden klein is, maar de prijzen hoog, en appartementen schaars. Mijn collega's verklaren me voor gek voor wat ik wil betalen, maar ik hoef niet elke dag heen en weer in de file.

Doelgroepen voor de woonruimte is onder te verdelen: voor ranzig rijke mensen, ouderwetsche families of hippe alleenstaanden.

Ranzig rijke mensen hebben 4 slaapkamers, 3 badkamers, 3 parkeerplaatsen. Eventueel hebben ze een penthouse met prive zwembadje, barbecue en open haard. De gemeenschappelijke ruimte heeft een feestzaal, groot zwembad, sauna en fitness. Alles veilig omheind door schrikdraad en 24-uurs bewaker.

De ouderwetsche families hebben zo'n appartement, maar dan met quarto da empregada: een klein kamertje met dito badkamer voor het inwonende huismeisje; het domein van de empregada kan met sloten beperkt worden tot keuken en bijkeuken.

Hippe alleenstaanden hebben geen tijd om te koken, dus mijn Utrechtse keuken is een zee van ruimte in vergelijking met hun keukens. Het drukke leven belet ze ook te shoppen. Het appartment wordt dus geleverd met bed, inclusief roze kanten frutsels aan de dekens en baby-foto's op het nachtkastje.

Gelukkig zijn er ook nieuwere appartementen, zoals de die ene die ik op 20 min. lopen van het kantoor zag: een 53m^2 grote kamer met open keuken op de 13e verdieping, hoog boven het verkeerslawaai, omringd door een gigantisch balkon en waterstraal-massage in het zitbad. Een echt feest-appartement. Eigenlijk ideaal, en ik vraag me dus ook steeds af waarom ik het niet heb genomen; welke verstandsverbijstering me ertoe zette te kiezen voor Av. Olegario Maciel: een drukke 3-baans 2-richtingsweg. Gister kreeg ik de sleutel, en inspecteerde het appartement voor het eerst echt goed.

Bovenop de schok van alle verkeersherrie, vond ik in een hoekje van de douchecel (de eerste keer niet goed bekeken, want wat valt er aan de zoveelste douchecel te zien?) een klassieke insecticide-verstuiver. Daarna vond ik in tal van lades en kastjes diverse overleden kakkerlakken plus losse ledematen.

Mijn huidige coping-strategy is mezelf wijsmaken dat ze echt uitgeroeid zijn, dat kakkerlakken normaal zijn in een tropisch land (de afdeling ongedierte van de locale supermarkt bevestigde dat), en dat hier daarom alles zo religieus wordt gepoetst. In het ergste geval ben ik er in een jaar vanaf, want dat is mijn opzegtermijn.